کابوس های بیداری

اول شب بود یا روز؟فکرکن اول شب بوده باشه ، مثل اینه که یه بچه نصفه شب به دنیا بیاد ، تا صبح که بیدار بشه ، اول از اون خواب خیلی بزرگ ، از اون عدم میره تو یه خواب کوچیک تر و بعد آروم آروم بیدار میشه ، انگار آماده سازی میشه تا خیلی داغون نشه وقتی که می فهمه از کجا به کجا اومده ...حالا فکر کن اول روز بوده باشه ، از همون اولین لحظه ی باز شدن چشمات ، باید می دیدی کابوس های بیداری...ادامه مطلب

وسط کافه نادری بودم گیج در عمق آخرین بن بست که خیالت چه شور می رقصد توی چشمان خیس عاشق مست باختم تازه اول بازی ست یک قمار از تو لای این همه دست فکر دلواپسی که من دارم شهرزادم کجای این شهر است؟     می نوشتم بدون وزن چرا؟ بر پر کاه ؛ شعر سنگینم بغض های سپید من از عشق به سیاهی تلخ نفرینم به زنی رنگ نعره های رقیب دختری توی حصر خونینم انتظاری همیشگی هستی： تخت خواب غریب غمگینم!     پشت این میله های بی احساس قلب خود را به هیچ نسپردی بازجویی مرد روشنفکر ! که "موسیو!!! چرا تو دل بردی؟" نور می خواست کنج کور اتاق مثل گل/خانه هات پژمردی از زمین و زمان کتک خوردم از زمین و ز کابوس های بیداری...ادامه مطلب

در یک قطار پرشده ؛ تنها نشسته ام

تنها بلیط من ؛ همه ی هستی ام شده

 

اشک از دو گونه… بغض پر از گریه های من

یک دختر از قضا که بغل دستی ام شده

 

حتی بدون خوردن انگور ساده ای…

چندین ورق گزارش بدمستی ام شده

 

جای عمیق بوسه و شلاق محتسب

بر روی قله ای که پر از پستی ام شده…

کابوس های بیداری...

خانه ای یخ زده ؛ هوای کثیف هق هقی با صدای نرم و ظریف قامتِ زن：بهارِ زرد و نحیف زیرِ فریاد و داد و مشت و لگد   ترس و غمبادِ بینِ توسری اش خونِ پاشیده روی روسری اش حجمِ سیلابِ اشکِ سرسری اش توی یک خوابِ بد：شبیه جسد…   …می پرد از خیالِ خود به کجا؟ یک شکنجه بدون صوت و صدا می خورد روی هم ؛ لبانِ جدا در مسلمانی اش："احد!" به "احد!"   می شود تا همیشه زنده به گور توی افکارِ مردمانِ غیور می نشیند کناره های قبور با هراسش به سنگ های لحد   از تفکر به آرمانِ بلند تا حقوقِ بشر به میله و بند مدعی ها همیشه منتظرند بادی از سوی آسمان بوزد     از غروبی که شعله های تب است تا سحر ک کابوس های بیداری...ادامه مطلب